«آینه‌ی سیاه» را (که اجازه بدهید از اینجا به بعد به رسم استاروارز و استارترک و غیره همان بلک میرر صدایش کنیم) عموما اینطور معرفی می‌کنند:

«توایلایت زونِ» عصر دیجیتال!

بنابراین شاید اساسا چاره‌ای جز این نداشته باشیم که این معرفی را با معرفی آن یکی شروع کنیم. آن یکی البته هرچند در ایران کمابیش ناشناخته است، همچنان هم یکی از محبوب‌ترین سریال‌های آنتولوژی آمریکاست. آن‌قدر که محبوبیتش باعث شد پس از اتمامش، برای دو مجموعه‌ی سریالی دیگر و یک فیلم تلویزیونی بازگردد که البته هیچکدام به موفقیت سری اصلی دست نیافتند و این روزها نقطه‌ی رفرنسِ بسیاری از منتقدها شده که مثلا فلان چیز را ببینید که شبیه توایلایت زون است!توایلایت زون یک سریال آنتولوژی فانتزی/علمی تخیلی/ وحشت آمریکایی بود که در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۴ پخش می‌شد. آنچه توایلایت زون را منحصر به فرد می‌ساخت، رک بودنِ «راد سرلینگ» و دیگر نویسندگان سریال در روایتِ تکان‌دهنده‌ترین داستان‌ها بود و البته اصرارشان به اینکه به بیننده حس آرامشِ پایان یافتنِ داستان(به واسطه‌ی نمایش رابطه‌ی علت و معلولی بین اعمال کاراکترها) یا به عبارتی دیگر «کلوژر»(به قولی تحقق مفهوم ساختگی عدالت)  ندهند. توایلایت زون در هر اپیزود، یک داستان مستقل را روایت می‌کرد که تا پایان اپیزود تمام می‌شد و عموما در هر اپیزود، جهان و واقعیت جدید و منحصر‌به‌فردی به بیننده معرفی می‌شد.